ह्याचा प्रसार करा
अशा दिवशी; माझ्या आईचा मृतदेह हॉस्पिटलच्या बेडवर पडला होता. जेमतेम अर्धे जिवंत.
लहान मुलाला दम्याचा त्रास होण्यासारखी वेदना होत असताना तिची छाती दुखत आहे आणि वेदना होत आहे.
तिची त्वचा काळी व मऊ आहे. आणि तिचे गाल बुडले - इतके खोलवर की आपण तिच्या गालाची हाडे आणि जबडे सांगाडाच्या रूपात पसरलेले पाहाल.
त्याच वेळी मी त्याच कोपराच्या इस्पितळात तिच्याशी शेवटच्या वेळी पाहिले आणि तिच्याशी बोललो तेव्हा विपरीत; यावेळी ती माझ्याकडे पाहायला डोळेदेखील उघडू शकली नाही.
ती अर्ध्या मेली होती.
मी तिच्या पायाला स्पर्श केला आणि ते थंड होते. परंतु आजारी लोकांना बरे करणा the्या देवावर विश्वास आणि आशेने मी स्वत: ला सांगत राहिले, आई ठीक आहे.
मामा पुन्हा चालायचे. ती कर्करोगाचा पराभव करुन घरी परत यायची - कारण तिच्या यकृतातील वेदना इतकी तीव्र होती तरीही ती घरी परत यावी अशी इच्छा बाळगून राहिली.
भेट देण्याचे तास संपले आणि मी निघून गेलो.
पहिल्यांदा उठण्यासाठी मला लवकर झोपावे लागले नैरोबी साठी फ्लाइट.
ती त्या रूग्णालयात दाखल झाल्यापासून माझे नवीन वेळापत्रक होते.
सोमवारी ते शुक्रवार या कालावधीत नैरोबीमध्ये काम करा, शुक्रवारी संध्याकाळी किसुमुला जाण्यासाठी उड्डाण घेऊन, आणि सोमवारी सकाळी कामावर जाण्यासाठी नैरोबीला परत उड्डाण करा.
पण हा दिवस वेगळा असेल.
मध्यरात्री मला एक भयानक कॉल आला की आम्ही तिला गमावले. ती आता नव्हती. तिचे फुफ्फुस थांबले होते आणि तिचे हृदय कोरडे झाले होते.
मी ते गमावले. मी गोठलो. आणि मी रडलो नाही. मी माझ्या बायकोलाही उठवले नाही. आणि त्या रात्री उर्वरित काळोखात मी बसलो.
एकटा
माझ्या लिव्हिंग रूममध्ये - भुकेल्या लेकसाईड डासांचा चावा वाटणे किंवा त्यांचे गुणगान ऐकणे नाही.
माझ्या मनाने शेवटच्या क्षणांशिवाय दुसर्‍या गोष्टीचा विचार केला नाही.
मी तिच्याशी संभाषण करण्याचा प्रयत्न का केला नाही यावर मी स्वत: ला दोष देत राहिलो. मी फक्त असे समजत नाही की ती माझे ऐकत आहे आणि तिला काहीही सांगितले आहे.
का माझ्या मनावर अधिराज्य गाजवत आहे
माझे मन दु: खी झाले. दु: ख. दु: ख. आणि पीडा.
पहाटेच्या सुमारास आम्ही मृतदेह शोकगृहात हलविण्यासाठी रुग्णालयात गेलो. आणि जेव्हा मी माझा भाऊ पीटर आणि इतर माणसांनी ते निर्जीव शरीर उचलले तेव्हा मी अश्रू ढाळले.
मी यापुढे हे ठेवू शकत नाही
या बाईसारखा प्रिय मित्र मला कधीच माहित नव्हता.
ती इतक्या लवकर का गेली होती? का?
ती मला कोणाबरोबर सोडत होती? मी तिला पुन्हा कधी भेटू का? मी तिचा मृतदेह पाहिला आणि तिच्यासाठी ओरडलो. कोण पहात होता याची लाज वाटली नाही.
मी एक मित्र गमावला होता. आई. त्या बाबतीत एक प्रिय.
आणि सर्वात वेदनादायक भाग? मला तिला निरोप घेण्याची संधी कधीच मिळाली नाही.
उद्या आपण तिचे आयुष्य साजरे करू. तिच्या नावाने स्मारक साजरा केला जाईल.
आणि जेव्हा ते घडते तेव्हा मला माझ्या आईच्या स्टेज 4 कर्करोगाच्या परिस्थितीतून शिकलेल्या काही गोष्टी शिकवण्याची इच्छा आहे.
माझ्या आईच्या टप्प्यापासून शिकविलेले 9 जीवन धडे 4 कर्करोगाच्या अट
-
जेव्हा आपण करू शकता तेव्हा लोकांना मदत करा आणि आपण नसल्यास आपल्यास मदत केली जाईल
अशी वेळ नाही की मी माझ्या आईच्या रूममध्ये गेलो आणि मला भेटलेला एखादा जुना मित्र सापडला नाही. तिच्याबरोबर कोणीतरी नेहमीच असायची.
- तिला प्रोत्साहन देत,
- तिच्याबरोबर प्रार्थना, किंवा कधीकधी तिला खायला घालणे.
एका क्षणी जेव्हा रुग्णालयाची बिले खूप जास्त होती, तेव्हा तिच्या एका मैत्रिणीने हे सर्व साफ केल्याबद्दल आम्हाला आश्चर्यचकित केले.
आता मला खात्री नाही की जेव्हा ती जिवंत होती तेव्हा मामाने या बाईला कशी मदत केली; किंवा तिने जरी तिला मदत केली, परंतु जर ती मदत केली असेल तर; त्या बदल्यात तिच्या चांगल्या कृत्याचा मोबदला चांगल्या कराराने दिला गेला.
2. काही लोक आपल्या परिस्थितीचा फायदा घेण्याचा प्रयत्न करतील. त्यांना होऊ देऊ नका
माझ्या आईच्या आजारामुळे मी बर्‍याच लोकांना भेटलो होतो ज्यांना मी कधीच भेटला नसतो - मित्र, कुटुंब आणि शत्रू सारखेच नव्हते.
आपण कल्पना कराल की प्रत्येकजण आधार देण्यासाठी येथे आला आहे. तथापि. आर्थिक किंवा भावनिक आम्हाला त्याची गरज होती.
बाहेर वळते इतर लोक शोषण करण्यास आले.
परिस्थितीचा फायदा घेण्यासाठी आणि काही हर्बल उत्पादनांची शिफारस करण्यासाठी जी त्यांनी मार्गात आजारी असलेल्या आजोबांवर वापरली.
आणि आपल्याला आश्चर्य वाटेल की त्यांच्या औषधाचा काय परिणाम झाला असेल. हे असे लोक आहेत ज्यांना मी आज पाहू इच्छित आणि मारहाण करू इच्छितो.
Your. तुमची आई सदैव तुमची आई होईल - परंतु आपल्या वडिलांनाही तुमचे वडील होऊ द्या
आपण कधी प्रेम केले आहे, इतके की आपण प्रेम केले?
मी आईच्या आजूबाजूला असताना असेच मला वाटले.
आणि तिने मला दररोज कळवले की ती माझ्यावर प्रेम करते; मी 3 वर्षांचा होतो तेव्हापर्यंत आमच्या आठवणी कायम ठेवल्या आहेत.
पहिल्याच दिवशी जेव्हा मी शाळेतून परत आलो आणि मी तिच्या मांडीवर बसलो.
आणि तू मला हरवलेल्या एखाद्या व्यक्तीला मिठी मारशील अशा रीतीने तिने मला मिठी मारली.
आमचा बंध इतका मजबूत होता की मी तिला तिच्या गोष्टी सांगितले आफ्रिकन पुरुष फक्त त्यांच्या वडिलांना सांगतील. आणि आता ती निघून गेली आहे आणि तिच्यासारख्या आत्मविश्वासावर विश्वास ठेवण्यासाठी माझ्याकडे दुसरे कोणीही नाही, मी दररोज वाया घालवितो.
मी इतके दिवस आईबद्दल बरेच काही केले आहे की माझ्याकडे वैयक्तिक समस्या असल्यास मी वडिलांशी बोलण्यासाठी अजूनही धडपडत आहे.
A. एकत्र कुटुंब अशी प्रार्थना करणारे एक कुटुंब
तुम्हाला कधी भिंतीपर्यंत खेचले गेले आहे पण तरीही देवाचा हात तुमच्यापर्यंत वाढलेला तुम्हाला दिसला आहे?
नाही?
बर्‍याच काळासाठी आम्ही प्रार्थना केली नाही. आम्ही प्राणघातकपणे जीवन घेतले. आणि जेव्हा माझ्या आईला चर्चला जायचे होते तेव्हा ती एकटीच जायची. कारण अहो,
आम्हाला माहित आहे की तिने कुटुंबातील प्रत्येकासाठी प्रार्थना केली आणि आम्हाला ते पुरेसे वाटले.
ती अंथरुणावर झोपलेली होती आणि आमच्यासाठी प्रार्थना करण्यास कोणीही नव्हते.
मग आम्हाला आठवतं, अरे, इथे प्रार्थना नावाची एक गोष्ट आहे, आपण ती कशी वापरत आहोत.
मग एके दिवशी आम्ही एक कुटुंब म्हणून (माझे वडील आणि आम्ही) एकत्र येण्याचे ठरविले आणि ही प्रार्थना करण्याचा प्रयत्न केला आणि आम्ही हात धरून प्रार्थना केली.
जरी आमच्या प्रार्थनेने तिला बरे केले नाही, तरीही रोज रात्री एकत्र येण्याचे आणि हात धरण्याच्या या कृत्याने आम्हाला पूर्वीपेक्षा बळकट केले.
Kis. किसुमु मधील कर्करोग रूग्णालये एक घोटाळा आहे
किसुमु मध्ये एक कर्करोग रुग्णालय आहे यावर खोटे बोलू नका.
ती कॅन्सर हॉस्पिटल्स तुमच्या पेशंटला मॉर्फिनमध्ये भरून ठेवताना तुमचे पैसे गोळा करण्यासाठी हजर असतात.
वाचा: जगातील सर्वोत्तम कर्करोग रुग्णालये
Relations. रिलेशनशिप मॅटर्स - महत्त्वाचे जीवन धडे
मी बाहेर पडल्यानंतर असे बरेच वेळा आले आहेत की आईने हाय म्हणायला बोलावले.
कधीकधी तिने माझा दिवस कसा होता हे जाणून घेण्यासाठी फोन केला.
आणि इतर वेळी तिने फक्त विनाकारण कॉल केला.
अशा वेळी ती म्हणायची, “अडवा मना विंजो दुओंडी.” मला फक्त तुझा आवाज ऐकायचा होता मग ती थांबेल.
त्याकडे मागे वळून पाहताना मला असं वाटतं की कधीकधी मी ते कॉल घेताना घेतल्यासारखेच होते
मी “व्यस्त” असताना मी निवडले नाही. मी जेव्हा विसरलो तेव्हा मी परत कॉल केला नाही.
आज जरी, एक मिनिटासाठी जरी, मी तिच्या कॉल कामापूर्वी, माझ्या ब्लॉगच्या आधी, माझ्या संगणकासमोर आणि इतर काहीही करण्यापूर्वी ठेवले आहे.
# रिलेशिप्सरुल
7. आपली मुले आपण नाहीत - महत्त्वाचे जीवन धडे
माझ्या सिकलिंग आईच्या पलंगाजवळ थांबलेल्या लोकांमध्ये माझी आजी होती.
कर्करोगामुळे इतक्या लवकर आपल्या मुलीला का घ्यावे लागले याविषयी तिने वारंवार शोक केला.
मला असेही शंका आहे की इव्हेंट्सच्या भयंकर वळणात तिने मामाची जागा घेतली असेल आणि त्याऐवजी वेदना सहन केली असेल.
तिला काय कळले नाही, ती मामा नाही.
तिने तिच्यावर प्रेम केले, तिचे समर्थन केले, शेवटपर्यंत तिच्या बाजूला राहिल्या. पण तिला बदलू शकले नाही. ते जगणे मामाचे आयुष्य होते. आणि आता ती शेवटचे क्षण जगत होती.
ह्याचा प्रसार करा
यासह टॅग केलेले: जाणून घ्या आणि वाढवा • जीवन धडे
आमचा चांगला प्रभू तुमचा हात धरून तुम्हाला मार्गदर्शन करत राहो. आई वेदनाशिवाय चांगल्या ठिकाणी आहे. जसे आपण ऐकतो, वेळ काही जखमा बरी करत नाही. एका वेळी फक्त एक दिवस. बराका